วัดอรุณราชวรารามราชวรมหาวิหาร หรือที่รู้จักกันในนาม “วัดแจ้ง” หรือ “วัดอรุณ” เป็นพระอารามหลวงชั้นเอก ชนิดราชวรมหาวิหาร ตั้งอยู่ริมแม่น้ำเจ้าพระยาฝั่งธนบุรี เป็นหนึ่งในสถาปัตยกรรมที่งดงามที่สุดของไทย 
ประวัติการก่อสร้างสมัยอยุธยา
วัดอรุณเดิมเป็นวัดมอญที่สร้างขึ้นในสมัยอยุธยา มีชื่อว่า “วัดมะกอก” ต่อมาเปลี่ยนชื่อเป็น “วัดแจ้ง” เนื่องจากเป็นจุดที่พระเจ้าตากสินมหาราชเดินทางมาถึงในยามรุ่งแจ้ง 
สมัยรัตนโกสินทร์
– รัชกาลที่ 2: เริ่มบูรณะและก่อสร้างพระปรางค์ใหญ่
– รัชกาลที่ 3: สร้างพระปรางค์จนแล้วเสร็จในปี พ.ศ. 2394
เทคนิคการก่อสร้างที่โดดเด่นโครงสร้างพระปรางค์
1. ฐานราก
– ใช้ซุงไม้สักตอกลงดินเป็นเสาเข็ม
– วางแนวฐานรากด้วยศิลาแลงขนาดใหญ่
– สร้างระบบระบายน้ำใต้ดินป้องกันการทรุดตัว
2. ตัวปรางค์
– ก่อด้วยอิฐถือปูนแบบโบราณ
– ใช้เทคนิคการก่ออิฐแบบเหลื่อมเพื่อรับน้ำหนัก
– มีโครงสร้างภายในเป็นแกนกลางแข็งแรง
การประดับตกแต่ง1. กระเบื้องเคลือบและกระจกสี
– ใช้กระเบื้องเคลือบจากจีน
– ติดกระจกสีด้วยปูนผสมยางไม้ธรรมชาติ
– ออกแบบลวดลายให้น้ำไหลผ่านได้ดี
2. ลวดลายปูนปั้น
– ผสมปูนด้วยส่วนผสมพิเศษให้แข็งแรงทนทาน
– ปั้นลวดลายแบบนูนต่ำเพื่อป้องกันน้ำขัง
เทคโนโลยีการกันซึมโบราณวัสดุผสมพิเศษ
– ปูนขาวผสมน้ำอ้อย
– น้ำยางไม้ธรรมชาติ
– กาวจากรากไม้ผสมปูน
ระบบระบายน้ำ
– ออกแบบความลาดเอียงพิเศษ
– มีร่องน้ำซ่อนในโครงสร้าง
– ระบบท่อระบายน้ำใต้ดินโบราณ
การบูรณะในยุคปัจจุบันความท้าทาย
– การรักษาโครงสร้างเดิม
– การป้องกันความชื้นและการรั่วซึม
– การอนุรักษ์ลวดลายประดับ
เทคโนโลยีที่ใช้– วัสดุกันซึมสมัยใหม่
– เทคนิคการเสริมความแข็งแรงโครงสร้าง
– การบูรณะด้วยวัสดุที่เข้ากับของเดิม
บทเรียนจากวัดอรุณวัดอรุณเป็นตัวอย่างที่ดีของการก่อสร้างที่คำนึงถึง:
– ความแข็งแรงของโครงสร้าง
– การป้องกันน้ำและความชื้น
– การบำรุงรักษาระยะยาว
ปัจจุบัน การบำรุงรักษาวัดอรุณต้องอาศัยทั้งภูมิปัญญาดั้งเดิมและเทคโนโลยีสมัยใหม่ เพื่อรักษามรดกทางสถาปัตยกรรมอันล้ำค่านี้ให้คงอยู่สืบไป 